Wstęp

Obozy sportowe stanowią niezwykle atrakcyjną i zdrową formę spędzenia wolnego czasu zarówno dla dzieci, jak i dla młodzieży. Mogą też stanowić ciekawe zajęcie, a nawet źródło dochodów dla osób, które chciałyby takie obozy organizować. Niemniej jednak, przed podmiotem, który pragnie zorganizować obóz sportowy stoi szereg  wymogów – nie tylko logistycznych. Polski ustawodawca nakłada bowiem na organizatora obozu sportowego  określone obowiązki prawne, które muszą być spełnione, by organizacja danego obozu odbywała się w sposób bezpieczny dla uczestników i zgodny z powszechnie obowiązującym prawem.

W związku ze zbliżającym się sezonem obozów narciarskich i ferii zimowych warto omówić najistotniejsze kwestie prawne, o których należy pamiętać przy organizacji obozu sportowego.

Czy obóz sportowy to wypoczynek?

Jeśli organizujemy obóz sportowy dla dzieci i młodzieży w okresie ferii zimowych lub letnich, to nasza impreza może wypełniać definicję „wypoczynku”. Zasady jego organizacji określają przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz rozporządzenia Ministra edukacji narodowej z dnia 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży. Zgodnie z przepisami „wypoczynek” to wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku. Organizator wypoczynku zobowiązany jest do rejestracji organizowanego obozu (wypoczynku) w bazie prowadzonej przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Przepisy stawiają przed organizatorem konkretne wymogi w zakresie zatrudnienia kierownika obozu oraz wychowawców. Osoby te muszą spełniać określone kryteria i posiadać określone kwalifikacje. Ich liczba zależy od liczby uczestników danego obozu, ich wieku, a także od ewentualnych niepełnosprawności jego uczestników.

Dodatkowo, organizator wypoczynku musi pamiętać o zapewnieniu uczestnikom dostępu do opieki medycznej, która również musi spełniać określone w przepisach warunki, zapewnić spełnienie przepisów przeciwpożarowych miejsca odbywania wypoczynku, zapewnić żywienie zgodne z zasadami higieny żywienia, zapewnić bezpieczne korzystanie z obszarów wodnych, przedłożyć program wypoczynku dostosowany do wieku, zainteresowań i potrzeb uczestników, ich stanu zdrowia, sprawności fizycznej i umiejętności.

Zgłoszenie wypoczynku powinno być dokonane na 21 dni przed terminem obozu. Dokonanie zgłoszenia wymaga przedstawienia szeregu dokumentów i załączników, w tym potwierdzających kwalifikacje kadry opiekuńczo-wychowawczej, programu wypoczynku, opinii w zakresie ochrony przeciwpożarowej, oświadczenia w przedmiocie zarobkowego lub niezarobkowego celu organizacji obozu, a także informacje w przedmiocie wpisu do rejestru organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych lub braku obowiązku posiadania takiego wpisu.

Za organizację wypoczynku pomimo braku umieszczenia jego zgłoszenia w bazie wypoczynku organizatorowi grozi kara grzywny.

Umowy, ubezpieczenia, przetwarzanie danych osobowych.

Żeby zabezpieczyć organizatora przed ewentualnymi zarzutami, a także roszczeniami odszkodowawczymi, należy pamiętać o zawarciu ze wszystkimi wykonawcami obozu (opiekunowie, personel medyczny itp.) odpowiednich umów. Z nich powinny wynikać prawa i obowiązki obu stron. Podobnie, warto zawrzeć umowy z uczestnikami wypoczynku (a raczej z ich opiekunami prawnymi – rodzicami). W ten sposób organizator obozu ma jasną podstawę prawną do dochodzenia od opiekunów prawnych wynagrodzenia i opłat za udział ich podopiecznego w obozie, znany jest zakres jego odpowiedzialności prawnej, a także dysponuje odpowiednimi zgodami od rodziców uczestników obozu. Natomiast rodzice znają obowiązki organizatora, a także swoje uprawnienia, w tym w zakresie możliwości anulowania wyjazdu, zwrotu opłaty itp. Załącznikami do umów z uczestnikami powinny być również wypełnione karty uczestnictwa – z nich powinno wynikać, czy dana osoba cierpi na jakieś choroby, alergie, problemy sprawnościowe lub wymaga odpowiedniej diety.

Dodatkowo, organizator obozu sportowego powinien zadbać o wykupienie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, a także polisy ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dla uczestników obozu. Pomoże to zabezpieczyć ewentualne roszczenia zarówno uczestników wypoczynku, jak i osób trzecich.

Bardzo ważne w procesie organizowania obozu przepisów jest również przestrzeganie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych uczestników obozu, a także kadry wychowawców. Należy w tym celu zawrzeć odpowiednie klauzule w zawieranych umowach, przygotować regulamin przetwarzania danych osobowych, a także przygotować się do odpowiedniego przechowywania przetwarzanych danych.

Czy obóz sportowy to impreza turystyczna?

Istnieje spore ryzyko, że organizowany przez nas obóz sportowy zostanie zakwalifikowany jako impreza turystyczna. Należy pisać „ryzyko”, albowiem organizacja imprez turystycznych wiąże się z wieloma wymaganiami stawianymi przez przepisy prawa.

Co do zasady, organizator obozu sportowego traktowany jest przez polskie prawo jako przedsiębiorca turystyczny. Zgodnie z ustawą o imprezach turystycznych, przez przedsiębiorcę turystycznego należy rozumieć organizatora turystyki, przedsiębiorcę ułatwiającego nabywanie powiązanych usług turystycznych, agenta turystycznego lub dostawcę usług turystycznych, będącego przedsiębiorcą albo prowadzącego działalność odpłatną.

W przypadku, gdy przedsiębiorca turystyczny nie będzie spełniał wymogów z wyłączenia w art. 3 Ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, wówczas będzie musiał m.in uzyskać wpis do Rejestru „Organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych.

Działalność w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz ułatwiania nabywania powiązanych usług turystycznych jest działalnością regulowaną, tzn. znajduje się pod specjalnym nadzorem państwa i wymaga od przedsiębiorców spełniania w trakcie jej prowadzenia wymogów finansowych. Wymogi te dotyczą przede wszystkim zapewnienia bezpieczeństwa klientom biura na wypadek niewypłacalności firmy poprzez różne formy zabezpieczeń finansowych, tj.:

1) zawarcie gwarancji bankowej lub gwarancji ubezpieczeniowej zgodnie ze wzorem formularza i przepisami określającymi minimalną wysokość sumy gwarancji lub

2) zawarcie umowy ubezpieczenia na rzecz podróżnych zgodnie ze wzorem formularza i przepisami określającymi minimalną wysokość sumy ubezpieczenia, lub

3) zawarcie umowy o turystyczny rachunek powierniczy zgodnie ze wzorem tej umowy i przyjmowanie wpłat podróżnych wyłącznie na ten rachunek (jeżeli imprezy turystyczne lub powiązane usługi turystyczne świadczone będą wyłącznie na terytorium Polski);

4) dokonywanie terminowych wpłat składek w należnej wysokości na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny.

Wpisu do Rejestru dokonuje się na podstawie wniosku, do którego należy dołączyć rozmaite dokumenty (w tym m.in. gwarancję bankową lub ubezpieczeniową, umowę ubezpieczenia na rzecz podróżnych, umowę o turystyczny rachunek powierniczy, dowód wniesienia opłaty skarbowej i inne).

Wyłączenie z kwalifikacji imprezy turystycznej.

Należy jednak wskazać, iż  istnieje możliwość wyłączenia przepisów Ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, co w konsekwencji ułatwi organizację obozu czy kolonii.

Wyłączenia zastosowania ustawy zostały opisane w art. 3 ww. Ustawy. W kontekście organizacji obozu sportowego z wyłączenia będą mogły skorzystać podmiot organizujące „imprezy turystyczne oraz powiązane usługi turystyczne, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych”. W celu zbadania czy dana impreza podlega ww. wyłączeniu należy zdefiniować i odpowiednio zastosować do organizowanej przez nas imprezy pojęcie „okazjonalności”, a także „ograniczonej liczby podróżnych”. Ponadto, imprezy takie muszą być organizowane w celach „niezarobkowych”, co oznacza, że całość środków otrzymanych od uczestników powinna zostać przeznaczona na organizację obozu.

Wszystkie trzy kryteria muszą zostać spełnione łącznie. Nie ma natomiast znaczenia w jakiej formie działa podmiot organizujący imprezę, istotne jest tylko kryterium organizacji obozu w  celach „niezarobkowych”.

Dopuszczalne jest również wyłączenie przepisów Ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, w sytuacji, gdy organizator nie tworzy imprezy turystycznej w myśl ustawy, bądź też nie świadczy powiązanych usług turystycznych. W takiej sytuacji organizator (bez względu na formę prawną i działania w celach zarobkowych) musi świadczyć pojedynczą usługę lub serię oderwanych od siebie usług turystycznych. Impreza turystyczna w myśl Ustawy, powstaje bowiem poprzez połączenie dwóch lub więcej usług turystycznych. Możliwe jest więc uniknięcie zaklasyfikowania obozu sportowego jako imprezy turystycznej lub powiązanych usług turystycznych byłoby możliwe poprzez rozdzielenie świadczonych usług. Zgodnie z art. 4 pkt. 1) ww. ustawy usługi turystyczne to:

1. a) przewóz pasażerów,
2. b) zakwaterowanie w celach innych niż pobytowe, które nie jest nieodłącznym

elementem przewozu pasażerów,

1. c) wynajem pojazdów samochodowych lub innych pojazdów silnikowych,
2. d) inną usługę świadczoną podróżnym, która nie stanowi integralnej części

usług wskazanych w lit. a–c;”

Z kolei art. 4 pkt. 2) ustawy o imprezach turystycznych definiuje imprezę turystyczną jako „połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych na potrzeby tej samej podróży lub wakacji, spełniające warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1.”, czyli takie, które zostały połączone przez jednego przedsiębiorcę turystycznego, w tym na prośbę podróżnego lub zgodnie z jego wyborem, przed zawarciem umowy obejmującej wszystkie usługi.

Ponadto, imprezą turystyczną stanowią usług turystyczne:

1. a) nabywane w jednym punkcie sprzedaży i wybrane przez podróżnego przed dokonaniem zapłaty,
2. b) oferowane lub sprzedawane po cenie obejmującej wszystkie usługi lub po cenie całkowitej, lub gdy jedną z tych cen obciążany jest nabywca, lub
3. c) reklamowane lub sprzedawane przy użyciu określenia „impreza turystyczna” lub podobnego, lub
4. d) łączone po zawarciu umowy, na podstawie której podróżny został uprawniony do dokonania wyboru spośród różnych rodzajów usług turystycznych, lub
5. e) nabywane od odrębnych przedsiębiorców turystycznych za pośrednictwem powiązanych procesów rezerwacji online, podczas których przedsiębiorca turystyczny, z którym zawarta została pierwsza umowa, przekazuje innemu przedsiębiorcy turystycznemu lub przedsiębiorcom turystycznym: imię i nazwisko podróżnego, adres poczty elektronicznej oraz szczegóły płatności, a umowa z tym innym przedsiębiorcą turystycznym lub przedsiębiorcami turystycznymi zostanie zawarta najpóźniej 24 godziny po potwierdzeniu rezerwacji pierwszej usługi turystycznej.

Ominięcie zaklasyfikowania obozu sportowego jako imprezy turystycznej lub powiązanych usług turystycznych byłoby możliwe zatem poprzez rozdzielenie świadczonych usług i jednocześnie uniknięcie dalszych, wskazanych powyżej znamion ustawowych imprezy turystycznej. Jednakże, w praktyce rozdzielenie poszczególnych usług turystycznych i uniknięcie kwalifikacji imprezy turystycznej jest trudne, wymagałoby chociażby niemal całkowite przerzucenia na rodziców kwestii transportu dzieci, ale też obowiązków związanych z rezerwacją całego pobytu ich podopiecznych. Ponadto, należy również zauważyć, iż takie czynności stanowią swoiste obejście wymogów ustawowych. Działalność sprzeczna z przepisami ustawy o imprezach turystycznych może się wiązać z surowymi karami, w tym pieniężnymi, grzywną, ograniczeniem wolności lub nawet karami pozbawienia wolności.

Podsumowanie

Jak więc wynika z analizy przepisów o systemie oświaty oraz o imprezach turystycznych, organizacja obozu sportowego dla dzieci i młodzieży jest procesem złożonym, który wymaga wieloaspektowego planowania. Zorganizowanie obozu sportowego w oparciu o wymienione w niniejszym artykule założenia, pozwoli jednak w pełni zadbać o bezpieczeństwo komfort uczestników obozu, jak i zabezpieczyć interesy samego organizatora. Każdy organizator takiego obozu powinien sobie odpowiedzieć na pytanie, czy organizowana przez niego impreza kwalifikuje się jako wypoczynek lub jako impreza turystyczna. W celu weryfikacji statusu naszego obozu najlepiej skonsultować się z kancelarią prawną, tym bardziej że zarówno zgłoszenie obozu do odpowiedniego rejestru, jak i jego zabezpieczenie prawne wymaga podjęcia wielu decyzji i przygotowania licznych dokumentów.

Jeżeli odpowiedź na pytanie o status obozu, jako wypoczynku lub imprezy turystycznej jest twierdząca, wówczas należy skrupulatnie przygotować odpowiednie wnioski o rejestrację oraz złożyć je w wymaganych prawem terminach. Dodatkowo, niezależnie od przepisów dotyczących wypoczynku lub imprez turystycznych, należy pamiętać o zabezpieczeniu prawnym tego przedsięwzięcia. Oto kluczowe aspekty prawne, które organizatorzy powinni rozważyć:

1. Bezpieczeństwo uczestników i odpowiedzialność prawna organizatora: w tym podjęcie odpowiednich środków prewencyjnych, takich jak profesjonalna kadra, bezpieczny sprzęt i pierwsza pomoc. Zabezpieczenie prawne w postaci odpowiednich umów z uczestnikami obozu, członkami kadry, personelem medycznym, ośrodkiem, w którym odbywa się obóz.
2. Ubezpieczenie: wskazane jest posiadanie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, które pokrywa potencjalne wypadki i szkody, a także ubezpieczenie uczestników od następstw nieszczęśliwych wypadków.
3. Zgody i umowy: w przypadku niepełnoletnich uczestników konieczne jest uzyskanie pisemnej zgody rodziców lub opiekunów. Ważne jest, aby umowy z uczestnikami były jasne i zawierały wszystkie niezbędne informacje, w tym o ryzyku związanym z aktywnościami sportowymi.
4. Przestrzeganie przepisów: Organizatorzy muszą przestrzegać przepisów dotyczących m.in. organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży, imprez turystycznych, imprez masowych, a także zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
5. Ochrona danych osobowych: w procesie rejestracji i komunikacji z uczestnikami kluczowe jest przestrzeganie przepisów o ochronie danych osobowych, zwłaszcza w kontekście przechowywania i przetwarzania danych osobowych uczestników obozów.
6. Warunki anulowania i zwrotów: jasne zasady dotyczące anulowania uczestnictwa, zwrotów wpłat i ewentualnych zmian w programie są niezbędne, aby uniknąć nieporozumień i sporów prawnych.

Podsumowując, organizacja obozów sportowych wymaga nie tylko planowania i koordynacji, ale również świadomości prawnej. Przestrzeganie obowiązujących przepisów i zasad jest kluczowe dla zapewnienia bezpiecznego i udanego wydarzenia, a także dla ochrony prawnej organizatorów. W razie pojawienia się jakichkolwiek wątpliwości dotyczących tego, których przepisów powinniśmy przestrzegać, jakie powinniśmy spełnić warunki prawnej, a także jak się zabezpieczyć przed ewentualnymi zarzutami ze strony organów władzy publicznej lub roszczeniami rodziców uczestników, najlepiej skonsultować się z kancelarią prawną.

Autor: adw. Jan Łukomski

Zatrudnienie zawodnika poniżej 16. roku życia przez klub sportowy

W naszym ostatnim tekście poświęciliśmy kilka słów prostej spółce akcyjnej (dalej jako: PSA), która jest nadal mało znaną, ale bardzo ciekawą alternatywną formą prowadzenia działalności gospodarczej. W tekście tym omówiliśmy charakterystyczne cechy oraz zalety prostych spółek akcyjnych, takie jak brak kapitału zakładowego, niższe wymogi formalne dotyczące procesu emisji akcji, uprawnienia zarządu w zakresie autoryzowanej emisji akcji oraz możliwość wyboru różnych modeli zarządzania spółką. Artykuł ten dostępny jest pod niżej wskazanym linkiem [link].

1. Klub sportowy jako prosta spółka akcyjna.

Prosta spółka akcyjna jako forma prawna prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z zamysłem prawodawcy, przeznaczona jest do wszelkiego rodzaju przedsięwzięć w każdym prawnie dopuszczalnym celu. Prawodawca wskazywał w uzasadnieniu do przepisów wprowadzających prostą spółkę akcyjną do Kodeksu spółek handlowych (dalej jako: KSH), że dedykowana jest ona przede wszystkim przedsięwzięciom innowacyjnym i nowatorskim. Analiza przepisów dotyczących PSA oraz praktyki funkcjonowania klubów sportowych prowadzą do wniosku, że forma ta może być interesującym pod wieloma względami wyborem dla prowadzenia klubu sportowego. Zanim przejdziemy do korzyści, jakie może przynieść prowadzenie klubu sportowego w formie prostej spółki akcyjnej, trzeba w pierwszej kolejności odpowiedzieć na podstawowe pytanie: czy klub sportowy, w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (dalej jako: Ustawa o sporcie), może funkcjonować w formie prostej spółki akcyjnej?

Odpowiedź na wskazane pytanie jest twierdząca, jednakże z pewnym zastrzeżeniem. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 Ustawy o sporcie działalność sportowa prowadzona jest w formie klubu sportowego. Następnie art. 3 ust. 2 wskazuje, że kluby sportowe funkcjonują jako osoby prawne. Prosta spółka akcyjna jako spółka kapitałowa, zgodnie z treścią art. 12 KSH, od momentu wpisu do rejestru przedsiębiorców posiada pełną osobowość prawną i staje się samodzielnym podmiotem praw i obowiązków, czyli jest osobą prawną. Oznacza to, że spełniony zostaje wymóg wskazany w art. 3 ust. 2 Ustawy o sporcie. Na tej podstawie stwierdzić można, że klub sportowy może działać i funkcjonować w obrocie jako prosta spółka akcyjna.

Trzeba jednak zaznaczyć, że uchwała PZPN o członkostwie wymienia w swoim §5 ust. 1 i 2 formy prawne, w których mogą działać kluby piłkarskie i być członkami PZPN i niestety nie zalicza się do nich prosta spółka akcyjna, pomimo posiadania przez nią osobowości prawnej. Jednakże uchwała ta wskazuje również, że jest możliwe dopuszczenie do współzawodnictwa w piłce nożnej klubu piłkarskiego jako osoby prawnej, działającej w innej formie prawnej niż wskazane w ww. przepisach, ale każdorazowo wymaga to zgody (decyzji) Zarządu PZPN, który wydaje ją po przedstawieniu stosownych opinii przez Komisję ds. Licencji Klubowych PZPN oraz Komisję ds. Prawnych PZPN, zgodnie z treścią  §5 ust. 3 ww. uchwały. Należy zatem pamiętać, żeby przed przystąpieniem do powołania PSA lub podjęciem działań mających na celu przekształcenie klubu piłkarskiego w PSA, zawsze wystąpić do Zarządu PZPN z uzasadnionym wnioskiem o wydanie zgody na działalność w takiej formie. Również regulaminy innych związków sportowych mogą przewidywać ograniczony zakres form prawnych, w których mogą działać kluby występujące w organizowanych przez nie rozgrywkach (wyłączający z nich PSA). Dlatego każdorazowo należy upewnić się, czy klub działający w formie prostej spółki akcyjnej może występować w rozgrywkach organizowanych przez dany związek sportowy.

Ustawa o sporcie zawiera również kolejne istotne zastrzeżenie, dotyczące szczebla rozgrywek, na którym klub sportowy może działać w formie prostej spółki akcyjnej.

2. Prosta spółka akcyjna wszędzie poza ligą zawodową?

Ustawa o sporcie przewiduje w swoim art. 15 ust. 2, że: „W przypadku gdy ponad połowa klubów sportowych biorących udział w rozgrywkach ligowych w najwyższej klasie rozgrywkowej w danym sporcie działa w formie spółek akcyjnych, polski związek sportowy jest obowiązany utworzyć ligę zawodową.”. Następnie, art. 15 ust. 3 Ustawy o sporcie przewiduje, że członkami ligi zawodowej mogą być wyłącznie kluby sportowe funkcjonujące jako spółki akcyjne oraz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. To oznacza, że kluby sportowe działające w formie prostej spółki akcyjnej nie mogą występować w lidze zawodowej, w rozumieniu przepisów ustawy o sporcie. Tym samym, w sytuacji przekształcenia danej klasy rozgrywkowej w ligę zawodową lub w przypadku awansu klubu do ligi zawodowej klub sportowy będzie musiał się przekształcić w spółkę akcyjną lub w spółkę z o.o. W praktyce dotyczy to jedynie najwyższego poziomu rozgrywkowego na szczeblu krajowym w niektórych sportach, czyli m.in. rozgrywek PKO BP Ekstraklasy w piłce nożnej mężczyzn, Energa Basket Ligi w koszykówce mężczyzn, Plus Ligi w piłce siatkowej mężczyzn, Tauron Ligi w piłce siatkowej kobiet, PGE Ekstraligi w żużlu. Przykładowo I, II czy III liga piłki nożnej nie są ligami zawodowymi i występujące w nich kluby mogą działać w formie prostej spółki akcyjnej.  Oznacza to, że klub sportowy może wybrać funkcjonowanie w formie prostej spółki akcyjnej na każdym szczeblu rozgrywek, z wyłączeniem ligi zawodowej.

Wskazane wyżej ligi i rozgrywki zawodowe zarządzane są przez specjalnie powołane do tego podmioty działające w formie spółek kapitałowych. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że art. 15 ust. 4 ustawy o sporcie wymaga, aby liga zawodowa była zarządzana przez osobę prawną działającą w formie spółki kapitałowej. Tym samym, podmiot zarządzający ligą zawodową może działać nie tylko w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, ale także w formie prostej spółki akcyjnej.

3. Zalety funkcjonowania klubu sportowego w formie prostej spółki akcyjnej. Idealny wybór dla idei socios.

Główną i fundamentalną zaletą prostej spółki akcyjnej jest jej nowatorska i elastyczna struktura majątkowa. Brak powiązania akcji w spółce z kapitałem akcyjnym PSA, niższy formalizm w zakresie obejmowania akcji oraz możliwość kreowania wielu rodzajów przywilejów akcyjnych to aspekty mogące najbardziej zainteresować kluby sportowe. Powyższe aspekty pozytywnie wpływają na takie kwestie jak:

• zwiększenie możliwości w zakresie pozyskiwania inwestorów do klubu sportowego i uproszczenie procesu obejmowania akcji;
• proste zasady emitowania nowych akcji i ich obejmowania przez nowych akcjonariuszy dają możliwość stworzenia wokół klubu sportowego społeczności socios– wykreowanie kibicowskiego mikroakcjonariatu. Zasady te dotyczą przede wszystkim sposobu i formy złożenia stosownego dokumentu dot. objęcia akcji. Przy zwykłej lub autoryzowanej emisji akcji przyszły akcjonariusz, któremu dedykowane są emitowane akcje, musi zawrzeć ze spółką jedynie umowę objęcia akcji w formie dokumentowej (czyli wystarczy skan podpisanego dokumenty). Natomiast w przypadku uprawnienia do objęcia akcji w wyniku warunkowej emisji akcji, uprawniona osoba musi złożyć spółce oświadczenie o objęciu tych akcji w zwykłej formie pisemnej. Wymogi te pozwalają na znaczne zmniejszenie kosztów emisji, a także znaczące ułatwienie po stronie akcjonariusza, Akcjonariusz w PSA nie musi bowiem składać oświadczenia o objęciu akcji w formie, która wymagałby wizyty u notariusza, tak jak ma to miejsce w przypadku popularnej spółki z o.o. Takie regulacje pozwalają na przeprowadzenie procesu przystąpienia do prostej spółki akcyjnej na odległość, w przystępny sposób (np. poprzez wysłanie e-maila ze skanem podpisanego dokumentu). Dodatkowo, oprócz ww. trybów zwykłej i warunkowej emisji akcji możliwe też jest dokonanie autoryzowanej emisji akcji (o której wspomniano już wyżej) – tj. skorzystanie przez zarząd spółki z uprawnienia do samodzielnego podjęcia uchwały o emisji określonej liczby akcji (nie więcej niż 1/4 liczby wszystkich akcji z dnia nadania takiego uprawnienia), bez konieczności zmiany umowy prostej spółki akcyjnej, co także stanowi bardzo duże uproszczenie całej procedury emisji nowych akcji spółki;
• możliwość utrzymania kontroli nad klubem sportowym w formie PSA przez jej dotychczasowego właściciela, m.in. poprzez objęcie akcji założycielskich pozwalających mu na  utrzymanie stałej siły głosu niezależnie od kolejnych emisji akcji;
• przygotowanie klubu sportowego do wejścia na najwyższy poziom rozgrywek – do ligi zawodowej. Niższe wymogi prawno-formalne w zakresie funkcjonowania PSA mogą usprawnić funkcjonowanie klubu, a jednocześnie, z uwagi na podobną konstrukcję do innych spółek kapitałowych, przygotować do dalszego funkcjonowania klubu jako spółka akcyjna lub spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w którą PSA może zostać przekształcona w przypadku awansu do najwyższej klasy rozgrywkowej.

O ile na chwilę obecną klub sportowy jako prosta spółka akcyjna nie może być członkiem ligi zawodowej, to może występować we wszystkich innych rozgrywkach sportowych (czyli w ogromnej większości rozgrywek w Polsce, o ile nie wyklucza tego regulamin takich rozgrywek). Z uwagi na wymienione powyżej aspekty, prosta spółka akcyjna już teraz jest bardzo atrakcyjną formą działania dla klubów sportowych. Szczególnie, gdy klub sportowy zamierza się dynamicznie rozwijać i wejść na wyższy poziom profesjonalizacji. Prosta spółka akcyjna, jako spółka kapitałowa, zgodnie z treścią art. 551 §1 KSH może zostać przekształcona w inną spółkę handlową, m.in. w spółkę akcyjną lub spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Dlatego też w razie awansu klubu sportowego działającego w formie PSA do najwyższej klasy rozgrywkowej (ligi zawodowej), płynnie i bezproblemowo dokonać będzie można przekształcenia go inną spółkę kapitałową, tak aby mógł uczestniczyć w lidze zawodowej.

4. Postulat de lege ferenda – rozszerzenie katalogu klubów mogących występować w lidze zawodowej.

Jednym z głównych wniosków nasuwających się po lekturze ustawy o sporcie w powyższym zakresie jest to, że prawodawca najpewniej omyłkowo pominął dokonania noweli przepisów ustawy o sporcie podczas wprowadzenia do kodeksu spółek handlowych prostej spółki akcyjnej. Obecne brzmienie ustawy o sporcie pozwala na zarządzanie ligą zawodową przez spółkę kapitałową, zatem m.in. także i przez prostą spółkę akcyjną. Jednocześnie ustawa nie pozwala na występowanie w takiej lidze zawodowej klubom działającym w formie PSA. W naszej ocenie nic nie stoi na przeszkodzie, aby poszerzyć wachlarz form prawnych, które przybrać może klub sportowy w lidze zawodowej i prawodawca winien uwzględnić w treści art. 15 ust. 3 Ustawy o sporcie również formę prostej spółki akcyjnej, w taki sposób, aby przepis ten otrzymał następujące brzmienie: „W skład ligi zawodowej w grach zespołowych wchodzą wyłącznie kluby sportowe działające w formie spółek kapitałowych.”. Taka zmiana wskazanego przepisu pozwoliłaby na ujednolicenie regulacji Ustawy o sporcie w zakresie funkcjonowania klubów sportowych i przede wszystkim umożliwiłaby klubom sportowym wybrać formę prawną najlepiej dostosowaną do swoich potrzeb.

Ponadto, na przykładzie ww. uchwały Zarządu PZPN o członkostwie należy zauważyć, że polskie związki sportowe powinny zaktualizować swoje regulaminy, statuty lub inne wydawane przez siebie akty prawne, regulujące zasady uczestnictwa klubów sportowych w danych dyscyplinach, celem umożliwienia klubom sportowym działania w formie prostej spółki akcyjnej. Niemniej jednak w pierwszej kolejności powinna zostać dokonana nowela Ustawy o sporcie we wskazanym wyżej zakresie.

5. Podsumowanie.

Korzyści płynące z funkcjonowania w formie prostej spółki akcyjnej powinny zainteresować kluby sportowe funkcjonujące dotychczas w innych formach prawnych. Jej działalność wiąże się ze zdecydowanie niższym poziomem wymagań formalnych niż w przypadku innych spółek kapitałowych. W przeciwieństwie do innych spółek kapitałowych nie wymaga posiadania na starcie kapitału zakładowego, co jest ogromnym ułatwieniem np. na tle spółek akcyjnych wymagających zgromadzenia już na samym początku kapitału o wartości 100.000 złotych. Forma PSA pozwala na stabilne utrzymywanie kontroli nad klubem ze strony jego założyciela (np. stowarzyszenia dotychczas prowadzącego klub). Jednocześnie, zapewnia bardzo daleko idącą elastyczność w emitowaniu nowych akcji i zapraszaniu do spółki nowych akcjonariuszy. Brak konieczności każdorazowych wizyt u notariusza w celu sprzedaży akcji lub objęcia nowych akcji (wystarczy forma dokumentowa – np. wymiana skanów podpisanych dokumentów)  powoduje, że do spółki bardzo łatwo może przystąpić bardzo szerokie grono nowych akcjonariuszy. Takie ułatwienie może zachęcić do skupienia wokół klubu licznej społeczności socios – kibiców chcących wesprzeć klub i jednocześnie być jego częścią.

Jako kancelaria z doświadczeniem, zajmująca się zarówno szeroko rozumianym prawem sportowym jak i prawem spółek, zapraszamy do korzystania z naszych usług w procesie tworzenia prostych spółek akcyjnych dla przyszłych klubów sportowych oraz przekształcania dotychczas działających właśnie w prostą spółkę akcyjną lub przenoszenia do PSA działalności klubów sportowych działających dotychczas jako stowarzyszenia.

Autorzy: Hubert Olszak, adw. Jan Łukomski

Zatrudnienie zawodnika poniżej 16. roku życia przez klub sportowy

Wiele klubów sportowych, widząc potencjał w zawodniku, w różnych sportach zespołowych, zawiera umowy cywilnoprawne – kontrakty sportowe, z zawodnikami poniżej 16. roku życia. Na ich podstawie wypłacane jest młodemu zawodnikowi wynagrodzenie. To pozwala wynagrodzić i zachęcić młodego sportowca do gry w klubie, ale dodatkowo – w przypadku szczególnie utalentowanych zawodników – powala również na związanie go z klubem na kolejne kilka lat i chroni w ten sposób klub przed jego odejściem. Ze względu na brak doświadczenia tak młodej osoby na rynku pracy, jej uwarunkowania psychofizyczne oraz konieczność realizacji obowiązku szkolnego, ustawodawca objął pracowników poniżej 16. roku życia szczególną ochroną. Jest ona realizowana na podstawie art. 304(⁵)Kodeksu Pracy (dalej k.p.). Przepis ten z jednej strony pomaga kształtować ochronę dziecka na rynku pracy, ale z drugiej strony tworzy dla pracodawców wiele wymogów, których realizacja zabezpieczona jest surowymi sankcjami, o czym kluby sportowe bardzo często nie mają wiedzą. Jeżeli w danym klubie szkoli się i bierze udział w rozgrywkach sportowych kilkudziesięcioro lub nawet kilkaset dzieci, to fakt zawarcia z kilkorgiem z nich kontraktów oraz wypłacania im na tej podstawie wynagrodzenia może nie wiązać się, w świadomości klubowych działaczy, z obowiązkami innymi niż konieczność reprezentowania ich przy zawarciu kontraktu przez rodziców (przedstawicieli ustawowych) lub ewentualnie konieczność uzyskania zgody na zawarcia kontraktu ze strony sądu opiekuńczego (co jest  – jako wymóg stawiany klubom sportowym – praktykowane przez niektóre polskie związki sportowe).

Zgodnie z art. 65 ust. 3 Konstytucji, zakazane jest stałe zatrudnienia dzieci do lat 16, natomiast art. 304(⁵) k.p. stanowi wyjątek od tego zakazu. Na mocy tego przepisu osoby poniżej 16 lat mogą wykonywać pracę lub inne zajęcia zarobkowe wyłącznie na rzecz podmiotu prowadzącego działalność kulturalną, sportową lub reklamową za zgodą inspektora pracy. Przyjmuje się, że wykonywanie pracy przez młodocianego czy dziecko, na podstawie tego artykułu, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej (w szczególności umowy typu zlecenie). Tym samym problem ten w szczególności dotyczy sportu, gdyż kontrakty sportowe w ogromniej większości są umowami cywilnoprawnymi (umowa o świadczenie usług). Jeżeli klub sportowy podpisuje umowę świadczenia usług (kontrakt sportowy) z zawodnikiem U16, który ma na jej podstawie realizować określone obowiązki i otrzymywać w zamian wynagrodzenie, to do takiej relacji zastosowanie ma art. 304(⁵)  k.p.

Podstawowy obowiązek pracodawcy przy zatrudnianiu osób poniżej 16. roku życia to konieczność uzyskania zezwolenia właściwego inspektora pracy. Kwestie właściwości inspektora pracy reguluje zarządzenie nr 16 Marszałka Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej z 3.12.2007 r. w sprawie ustalenia siedzib i zakresu właściwości terytorialnej okręgowych inspektorów pracy.

O wydanie ww. zezwolenia występuje podmiot prowadzący działalność kulturalną, artystyczną, sportową lub reklamową. W przypadku sportu profesjonalnego podmiotem tym będzie zatem klub sportowy. Zgodnie z art.  304(⁵) klub sportowy jest zobowiązany dołączyć do wniosku:

• pisemną zgodę przedstawiciela ustawowego lub opiekuna dziecka na wykonywanie przez dziecko pracy lub innych zajęć zarobkowych;
• opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej dotyczącą braku przeciwwskazań do wykonywania przez dziecko pracy lub innych zajęć zarobkowych;
• orzeczenie lekarza stwierdzające brak przeciwwskazań do wykonywania przez dziecko pracy lub innych zajęć zarobkowych;
• jeżeli dziecko podlega obowiązkowi szkolnemu – opinię dyrektora szkoły, do której dziecko uczęszcza, dotyczącą możliwości wypełniania przez dziecko tego obowiązku w czasie wykonywania przez nie pracy lub innych zajęć zarobkowych.

Pomimo iż w przepisie nie ma wprost wskazanego obowiązku, klub sportowy występując z wnioskiem, powinien wskazać rodzaj pracy, jaką ma wykonywać dziecko, ponieważ jest to istotne przy rzetelnej ocenie inspektora, czy wykonana praca nie będzie powodowała dla dziecka zagrożeń.

Zgodnie z art. 304(⁵) §3 k.p., właściwy inspektor pracy odmawia wydania zezwolenia, jeżeli wykonywanie pracy lub innych zajęć zarobkowych z zakresu działalności kulturalnej,  sportowej lub reklamowej powoduje zagrożenie dla życia, zdrowia i rozwoju psychofizycznego dziecka oraz zagraża wypełnianiu obowiązku szkolnego przez dziecko.

Zezwolenie wydane przez inspektora  powinno zawierać:

• dane osobowe dziecka i jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna,
• oznaczenie podmiotu prowadzącego działalność,
• określenie rodzaju pracy lub innych zajęć zarobkowych, które może wykonywać dziecko,
• określenie dopuszczalnego okresu wykonywania przez dziecko pracy lub innych zajęć zarobkowych,
• określenie dopuszczalnego dobowego wymiaru czasu pracy lub innych zajęć zarobkowych;
• inne niezbędne ustalenia, wymagane ze względu na dobro dziecka lub rodzaj, charakter albo warunki wykonywania pracy lub innych zajęć zarobkowych przez dziecko.

Należy jednak pamiętać, iż niezależnie od rodzaju umowy zawartej z osobą poniżej 16. roku życia, inspektor może cofnąć wydane zezwolenie. Inspektor pracy jest również zobligowany do cofnięcia wydanego zezwolenia zawsze, gdy wniosek taki wniesie do niego przedstawiciel ustawowy  lub opiekun dziecka, oraz z urzędu, gdy stwierdzi, że warunki pracy dziecka nie odpowiadają warunkom określonym w wydanym zwolnieniu. W zakresie nieokreślonym przez inspektora w zezwoleniu umów o pracę zawartych z dziećmi mają zastosowanie przepisy Kodeksu Cywilnego, w szczególności o zleceniu.

Co w sytuacji, gdy zawarcie umowy przez klub sportowy nie zostało poprzedzone uzyskaniem zezwolenia od właściwego inspektora? Zgodnie z art. 283 §2 pkt. 9) Kodeksu pracy, karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł podlega ten, kto bez zezwolenia właściwego inspektora pracy dopuszcza do wykonywania pracy lub innych zajęć zarobkowych przez dziecko do ukończenia przez nie 16 roku życia. Jak widać kara za zignorowanie obowiązku uzyskania zezwolenia inspektora pracy może być dotkliwa.

Ponadto, pozostaje jeszcze kwestia ważności umowy zawartej z dzieckiem poniżej 16. roku życia bez zezwolenia inspektora pracy lub umowy, co do której inspektor takie zezwolenie cofnął. Na pytanie o ważność takich umów nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Z jednej strony względy społeczne, w szczególności interes dziecka, mogą przemawiać za koniecznością uznania danej umowy za ważną. Jednakże należy też pamiętać, że zgodnie z art. 58 ust. 1 Kodeksu cywilnego czynność prawna (a zatem również umowa) sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna. Norma prawna zawarta w 304(⁵) §3 Kodeksu pracy ma charakter bezwzględnie obowiązujący i czynność prawna (w tym umowa), która jest z nią sprzeczna mogłaby teoretycznie zostać uznana za nieważną. W przypadku kontraktu zawartego ze szczególnie utalentowanym sportowcem mogłaby to być konsekwencja niezwykle dotkliwa, którą z pewnością lepiej byłoby uniknąć, poprzez uprzednie uzyskanie wszelkich wymaganych przez przepisy Kodeksu pracy zezwoleń.

Oliwia Cieślak

adw. Jan Łukomski

PRO JUNIOR SYSTEM – CZY KLUBY PIŁKARSKIE NADUŻYWAJĄ PZPN-OWSKIEGO SYSTEMU PROMOWANIA MŁODZIEŻOWCÓW?

Na łamach naszego bloga rozpoczynamy nowy cykl artykułów, w których będzie próbowali przybliżyć rozmaite formy wsparcia klubów sportowych przez jednostki samorządu terytorialnego. Na końcu cyklu dokonamy porównania rożnych form wspierania sportu przez samorządy i spróbujemy ocenić, które formy pomocy mogą być najskuteczniejsze i w jakich okolicznościach. Nasz cykl rozpoczynamy tekstem na temat dotacji celowych przyznawanych klubom na podstawie ustawy o sporcie.

Różne formy wsparcia klubu sportowego przez samorządy terytorialne

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (dalej u.s.), do zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego należy tworzenie warunków, w tym organizacyjnych, sprzyjających rozwojowi sportu. Powyższy przepis nie oznacza, że wspieranie rozwoju sportu musi się odbywać poprzez bezpośrednie wspieranie klubów sportowych. Może ona bowiem również polegać m.in. na budowie lub rozbudowie gminnej infrastruktury sportowej, organizowaniu i dofinansowaniu inicjatyw trenerów osiedlowych, a także organizowaniu zawodów sportowych. Powyższy przepis nie oznacza również, że tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi sportu poprzez wspieranie klubów sportowych musi być tożsame z przekazywaniem środków finansowych dla klubów sportowych. Można sobie wyobrazić rozmaite formy wsparcia rozwoju sportu poprzez pomoc miejscowym klubom, jak np. udostępnianie klubom gminnej infrastruktury sportowej do prowadzenia treningów lub organizowania zawodów, czy też organizowanie warsztatów i szkoleń dla działaczy lub trenerów sportowych.

Zgodnie z art. 27 ust. 2 u.s., warunki i tryb finansowania rozwoju sportu może określać uchwała organu stanowiącego. Użycie w powyższym przepisie zwrotu „może” oznacza, że podjęcie takiej uchwały nie ma charakteru obligatoryjnego. Tym samym organ stanowiąc j.s.t. może podjąć uchwałę określającą warunki i tryb finansowania sportu, ale nie musi tego robić. Jeżeli jednak taka uchwała zostanie podjęta, wówczas  powinna wskazywać na cel publiczny z zakresu sportu, który jednostka samorządu zamierza osiągnąć. Cel ten musi być określony dokładnie, w sposób skonkretyzowany. Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z art. 27 ust. 3 u.s., przepisy ustawy o sporcie nie naruszają uprawnień jednostek samorządu terytorialnego do wspierania kultury fizycznej na podstawie przepisów odrębnych. Oznacza to, że pomimo przewidzenia w tej ustawie różnych form wsparcia sportu przez j.s.t., np. poprzez przyznanie klubowi sportowemu dotacji celowej lub przyznanie sportowcom stypendium, j.s.t. mogą korzystać również z form wsparcia, które przewidują inne przepisy prawa. Dla przykładu mogą udzielać dotacji celowej klubom zgodnie z przepisami ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie.

Przepisy prawa przewidują wiele rozmaitych form, w których samorządy mogą wspierać rozwój sportu poprzez wspieranie klubów sportowych. W przypadku szczególnie popularnych klubów możliwe jest zawarcie pomiędzy samorządem a klubem umowy sponsorskiej, której przedmiotem będzie promocja miasta lub regionu. Częstą formą wsparcia klubów będzie przyznawanie stypendiów ich zawodnikom. Jednostki samorządu terytorialnego są bardzo często właścicielem i głównym inwestorem w przypadku obiektów infrastruktury sportowej – stadionów, boisk, hal, czy pływalni, które udostępniane są klubom. Nieco rzadszym zjawiskiem, ale mimo to obecnym w Polsce, jest posiadanie przez klub akcji lub udziałów w spółce kapitałowej prowadzącej klub sportowy. W niniejszym tekście skupimy się na najpowszechniejszej formie wsparcia klubów sportowych, tj. dotacjach celowych.

Dotacja celowa na podstawie przepisów ustawy o sporcie

Do najczęstszych form wspierania rozwoju sportu przez jednostki samorządu terytorialnego należy bezpośrednie przekazywanie środków finansowych klubom sportowym poprzez przyznawanie dotacji. Kompetencję do tego przyznaje samorządom ustawa o sporcie. Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.s., klub sportowy, działający na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową z budżetu tej jednostki na podstawie uchwały organu stanowiącego j.s.t., z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku.

Z powyższego przepisu wyłania się kilka istotnych wniosków, które zostaną omówione poniżej.

Beneficjent dotacji – klub sportowy

Zgodnie z art. 28 u.s., klub sportowy ubiegający się o dotację z budżetu jednostki samorządu terytorialnego musi spełniać trzy warunki. Dwa pierwsze ograniczenia wynikają wprost z art 28 ust. 1 u.s, natomiast ostatni wynika pośrednio z art 28 ust. 2 u.s.. Po pierwsze, kluby sportowe chcące ubiegać się o dotacje z jednostek samorządu terytorialnego muszą prowadzić działalność na obszarze tej jednostki. Po drugie, klub sportowy nie może działać z nastawieniem na osiągnięcie zysku. Po trzecie, dotacja będzie mogła być przyzna jedynie, jeśli będzie miała ona wypływ na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego lub zwiększy dostęp społeczności lokalnej do działaności sportowej prowadzonej przez ten klub. Ustawa nakłada na kluby sportowe wymóg posiadania osobowości prawnej. Wszystkie wymienione powyżej warunki te należy spełnić łącznie.

Wymóg działania na terenie danej gminy nie może być utożsamiany z posiadaniem siedziby na terenie tej jednostki samorządu terytorialnego. Wymóg ustawowy będzie spełniony także w przypadku klubu, który ma siedzibę na terenie znajdującym się poza gminą, jeśli tylko klub ten prowadzi działalność sportową na terenie danej gminy. Określenie ,,działania na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego’’ o którym mowa w art 28 ust. 2 u.s., należy traktować jednoznaczne z pojęciem ,,prowadzenia działalności sportowej’’. W uchwale nr 2/98/11 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z dnia 26.01.2011 r. Zwrócono uwagę na fakt, iż gdyby ograniczyć się tylko do klubów sportowych, które mają siedzibę na terenie danej jednostki terytorialnej, mielibyśmy do czynienia z pewnego rodzaju wykluczeniem i pozbawieniem możliwości ubiegania się o dotacje klubów sportowych działających na obszarze gminy, które nie mają na jej terenie swojej siedziby, co narusza art. 28 ust. 1 u.s.

Kluby sportowe, jako osoby prawne, funkcjonują w różnych formach prawnych – nastawionych lub nienastawionych na zysk. Beneficjentem przedmiotowej dotacji mogą być tylko te drugie. Kwestia ta budzi wątpliwości w literaturze. Niektórzy autorzy błędnie stawiają znak równości pomiędzy podmiotami „niedziałającymi w celu osiągnięcia zysku” a jednostkami pożytku publicznego. Nowelizacja ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, (weszła w życie w marcu 2010 r.) poszerzyła definicje organizacji pozarządowej o spółki akcyjne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz kluby sportowe będące spółkami, które jednak nie działają w celu uzyskania zysków, ale również przeznaczają całość dochodu na realizację celów statutowych i nie przeznaczają zysku do podziału między swoich członków, udziałowców, akcjonariuszy lub pracowników. Oznacza to, że aby dany klub sportowy mógł ubiegać się o status organizacji pożytku publicznego, niezbędnym jest aby przeznaczał całości dochodu na realizacje celów statutowych i nie przeznaczał zysku do podziału między swoich członków, udziałowców, akcjonariuszy i pracowników. Spełnianie tych warunków jest niezbędne do ubiegania się o uznanie klubu sportowego za organizację pożytku publicznego, ale nie jest niezbędne, aby ubiegać się o dotację gminy lub innej jednostki samorządu terytorialnego.

Wymogiem niezbędnym do otrzymania dotacji jest brak działania w celu osiągnięcia zysku.  Bedą to wszystkie organizacje non-profit, czyli stowarzyszenia (nawet prowadzące działalność gospodarczą), oraz fundacje, a także spółki prawa handlowego, przy odpowiednich regulacjach statutowych, dla których prowadzenie działalności gospodarczej nie jest głównym celem, a jedynie środkiem umożliwiającym prowadzenie głównej działalności, społecznie użytecznej. Kryterium tego nie będzie spełniała spółdzielnia, która co do zasady, jest zawiązywana w celu prowadzenia zarobkowej działalności gospodarczej. Nie jest to jednak prawna forma działalności, w jakiej z reguły działają kluby sportowe.

Niedopuszczalne jest rozszerzanie kręgu podmiotów uprawnionych do otrzymywania dotacji na podstawie ustawy o sporcie. Przykładowo, Regionalna Izba Obrachunkowa w Poznaniu zakwestionowała uchwałę radę gminy, zgodnie z którą dotacja mogła być przyznana stowarzyszeniu kultury fizycznej, klubowi sportowemu oraz uczniowskiemu klubowi sportowemu (Uchwała Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z dnia 24 lutego 2016 r., 4/351/2016).

Należy wskazać, że w związku z treścią art. 2 ust. 1a ustawy o sporcie („Za sport uważa się również współzawodnictwo oparte na aktywności intelektualnej, którego celem jest osiągnięcie wyniku sportowego”.) nie ma przeszkód, żeby o dotacje ubiegały się również kluby działające w sferze sportów elektronicznych (e-sportu).

Podmiot przyznający dotację

Z przepisów ustawy o sporcie wynika, że dotacja udzielana jest klubowi sportowemu przez j.s.t. na obszarze, której dany klub działa. Przepisy nie ograniczają kompetencji do udzielania dotacji do jednostek samorządowych danego szczebla terytorialnego. Oznacza to, że dotacja może zostać przyznana zarówno przez gminę, powiat, jak i województwo. Jednostki samorządu terytorialnego nie mają jednak w tym całkowitej swobody i uznaniowości.  Zakres działania organu stanowiącego wynika z przepisów ustawy, a nie z woli tego organu. Ani ustawa o samorządzie gminnym, ani ustawa o finansach publicznych nie upoważniają organu stanowiącego j.s.t. do podejmowania odrębnych uchwał o przyznaniu dotacji na zadania z zakresu sportu. Nie czyni tego także ustawa o sporcie. Regulacje uchwały podjętej na podstawie art 27 ust 2 u.s. mogą odnosić się wyłącznie do wskazania możliwości otrzymania przez kluby sportowe, spełniające ustawowe przesłanki, wsparcia w formie dotacji celowej, szczegółowego jej przeznaczenia oraz określenia celu publicznego, którego realizacji ma służyć, a także warunków wsparcia. Oznacza to, że jednostka samorządu terytorialnego podejmuje uchwałę, w której jedynie wskazuje, w jaki sposób zamierza wspierać rozwój sportu poprzez wyraźne określenie celu publicznego z zakresu sportu, jaki jednostka ta planuje osiągnąć. Niedopuszczalnym jest by przyznane dotacji nastąpiło z pominięciem wymogów określonych w uchwale, którą jednostka samorządu terytorialnego podjęła lub też by uchwała wprost wskazywała z nazwy, czyli wymieniała klub lub kluby, które mają otrzymać dofinansowanie.

Cel dotacji

Zgodnie z art. 28 ust. 2 u.s. dotacja ma służyć realizacji celu publicznego i może być przeznaczona w szczególności na:

1) realizację programów szkolenia sportowego,

2) zakup sprzętu sportowego,

3) pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,

4) pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego,

5) sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej

– jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.

Należy jednak mieć na uwadze, że jest to katalog otwarty (zwrot „w szczególności”), co nie wyklucza możliwości uzyskania dotacji przy wskazaniu celu innego, niż te określone w ustawie przy założeniu, że cel znajdzie swoje odniesienie w poprawie warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację lub w zwiększeniu dostępności społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.

Niedopuszczalnym jest wpisanie do uchwały rady gminy jako możliwych form przeznaczenia dotacji zapłaty kar, mandatów, innych karnych opłat nałożonych na klub sportowy, pokrycia kosztów opłat statutowych, pokrycia kosztów transferów zawodników z innych klubów sportowych, pokrycie kosztów związanych z prowadzeniem księgowości, obsługi prawnej klubu sportowego, czy ponoszenia kosztów związanych z uczestnictwem w rozrywach lub zawodach. Stanowisko takie zajmują również organy nadzorcze. W uchwale nr 3089/12 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Białymstoku uznano, iż nie służy to realizacji celu publicznego sprzyjającego rozwoju sportu, które został określony w §2 uchwały, gdyż nie mają one na celu ani poprawy warunków uprawiania sportu, ani zwiększenia dostępności do działalności sportowej. Realizacja zadania j.s.t. nie może sprowadzać się do finansowania działalności klubu sportowego, tylko powinna mieć na uwadze interes publiczny.

Wpływ ustawy o finansach publicznych na dotacje na rzecz klubów sportowych

W art. 28 ust. 1 u.s. wskazano, że klub sportowy może otrzymać dotację celową z budżetu jednostki samorządu terytorialnego z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku. Z tego względu przy analizowaniu uwarunkowań prawnych dotyczących przyznawania dotacji należy zwrócić się przede wszystkim do art. 221 ust. 4 ustawy o finansach publicznych (u.f.p.).  Jest to odrębna podstawa prawna do finansowego wsparcia sportu z budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Wskazany przepis dotyczy udzielania dotacji na inne zadania niż określone w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (u.d.p.p.w.). Zgodnie z nim, tryb postępowania o udzielenie dotacji, sposób jej rozliczania oraz sposób kontroli wykonywania zleconego zadania określa, w drodze uchwały, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, mając na uwadze zapewnienie jawności postępowania o udzielenie dotacji i jej rozliczenia. Tym samym, jeżeli j.s.t. chce mieć możliwość udzielania klubom sportowym dotacji na podstawie ustawy o sporcie, wówczas jej organ stanowiący (rada gminy, rada powiatu lub sejmik województwa) powinien podjąć uchwałę, w której określi warunki i tryb finansowania zadania własnego, wskazując jednocześnie w uchwale cel publiczny z zakresu sportu, który zamierza osiągnąć. Istotnym problemem jest oddzielenie kompetencji organu stanowiącego (rady gminy, rady miasta) od kompetencji organu wykonawczego (wójta, burmistrza). Organ stanowiący uprawniony jest do określenia sposobu rozliczania dotacji, natomiast organ wykonawczy uprawniony jest do doprecyzowania postanowień umowy, określenia w niej m.in wysokości udzielonej dotacji dla konkretnego beneficjenta oraz trybu płatności.

W konkluzji należy podkreślić, że w sytuacji kiedy jednostka samorządu terytorialnego nie podejmie na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o sporcie uchwały w sprawie określenia warunków i trybu finansowania rozwoju sportu, podstawę prawną finansowego wspierania rozwoju sportu będą stanowiły przepisy ustawy o działalności pożytku publicznego, do których stosowania odsyła ustawa o finansach publicznych.

Uchwała jednostki samorządu terytorialnego

Na podstawie art. 27 ust. 2 u.s. organ stanowiący określa w drodze uchwały warunki i tryb finansowania tego zadania, wskazując w uchwale cel publiczny z zakresu sportu, który jednostka zamierza osiągnąć.

W przypadku decyzji o podjęciu takiej uchwały musi ona uregulować:

1. warunki, na jakich następować będzie wsparcie,
2. tryb finansowania tego zadania,
3. cel publiczny, który jednostka samorządu terytorialnego wyznacza sobie z zakresu sportu i który przez wsparcie klubów sportowych zamierza osiągnąć. Uchwała organu stanowiącego podjęta na podstawie art. 27 ust. 2 u.s. jest aktem prawa miejscowego.

Regulując w uchwale tryb postępowania o udzielenie dotacji, należy określić elementy wniosku, jego formę, termin składania i rozpatrzenia, a także formę powiadomienia wnioskodawcy o sposobie rozpatrzenia wniosku. Szczególnie ważną sprawą jest odpowiednie uzasadnienie wnioskodawcy dla pozyskania wsparcia, dokonane z punktu widzenia celu publicznego wyznaczonego przez jednostkę samorządu terytorialnego. W sytuacji kiedy o wsparcie zwróci się kilka klubów sportowych, ocena wniosków w tej płaszczyźnie powinna mieć znaczenie przesądzające dla podjęcia ostatecznych decyzji. Poza tym mając na uwadze zapewnienie jawności postepowania o udzielenie dotacji, konieczne jest też uregulowanie obowiązku powiadomienia wszystkich wnioskodawców oraz wywieszenia ogłoszenia o wynikach postepowania, np. w miejscu publicznie dostępnym w danej jednostce na tablicy ogłoszeń bądź na stronie internetowej. Obowiązek podawania do publicznej wiadomości kwot dotacji udzielanych z budżetu jednostki samorządu terytorialnego wynika wprost z art. 34 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o finansach publicznych i jest jednym z przejawów zasady jawności finansów publicznych.

Obowiązkiem organu stanowiącego podejmującego uchwałę na podstawie art. 27 ust. 2 u.s. jest także określenie sposobu kontroli wykorzystania dotacji i realizacji celu publicznego powiązanego ze wsparciem klubu sportowego. W uchwale należy określić́ przede wszystkim zakres kontroli, podmioty dokonujące kontroli oraz uprawnienia i obowiązki podmiotów kontroli (dotującego i dotowanego) związane z wykonywaniem kontroli, sposób dokumentowania czynności kontrolnych, miejsce przeprowadzenia kontroli i ewentualnie jej częstotliwość́.

Postępowanie o udzielnie dotacji

Organ wykonawczy j.s.t. przeprowadza postępowanie o udzielenie dotacji. Organ ten działa na podstawie postanowień uchwały. W oparciu o nie podejmuje rozstrzygnięcia. Przekazanie dotacji następuje na podstawie umowy, której stronami są jednostka samorządu terytorialnego i klub sportowy, który otrzymał wsparcie finansowe w tej formie. Elementy treści umowy dotacyjnej reguluje przepis art. 221 ust. 3 ustawy o finansach publicznych. Umowa powinna określać:

1) szczegółowy opis zadania, w tym cel, na jaki dotacja została przyznana, i termin jego wykonania;

2) wysokość dotacji udzielanej podmiotowi wykonującemu zadanie i tryb płatności;

3) termin wykorzystania dotacji, nie dłuższy niż do dnia 31 grudnia danego roku budżetowego;

4) tryb kontroli wykonywania zadania;

5) termin i sposób rozliczenia udzielonej dotacji;

6) termin zwrotu niewykorzystanej części dotacji, nie dłuższy niż terminy zwrotu dotacji określone w niniejszym dziale.

Zgodnie z uchwałą Regionalnej Izby Obrachunkowej we Wrocławiu z dnia 21 maja 2021 r., nr 39/2021, art. 27 ust. 2 ustawy o sporcie nie zawiera upoważnienia do określenia przez organ stanowiący j.s.t. wzoru umowy o udzielenie dotacji, lecz jej treść – z uwzględnieniem regulacji ustawowej – powinna zostać ustalona przez organ, który udziela dotacji, tj. przez organ wykonawczy. Treść umowy dotacyjnej nie może rozszerzona i zmodyfikowana przez organ stanowiący js.t., który nie ma również kompetencji do określenia formy w jakiej umowa ta powinna zostać zawarta (Uchwała Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z dnia 10 lutego 2021 r. nr 5/305/2021.

Niezwykle istotne przy tworzeniu treści umowy jest określenie przeznaczenia dotacji oraz celu publicznego z zakresu sportu, który jednostka samorządu zamierza osiągnąć, udzielając wsparcia.  Oznaczenie celu dotacji jest istotne z punktu widzenia oceny legalności jej przyznania. Dotowaniu może bowiem podlegać wyłącznie realizacja celów publicznych, o ile są one związane z wykonywaniem zadań jednostki udzielającej dotacji. Realizację celów publicznych należy oceniać w kontekście działań podejmowanych dla zaspokajania potrzeb zbiorowych społeczności lokalnej, a nie potrzeb jednostkowych poszczególnych jej członków.

Oznaczony termin wykorzystania dotacji nie może być dłuższy niż do dnia 31 grudnia danego roku budżetowego, co jest determinowane zasadą roczności budżetu. O ile termin wykorzystania dotacji nie może być regulowany w sposób generalny w uchwale organu stanowiącego, o tyle pozostałe terminy dotyczące rozliczenia udzielonej dotacji oraz zwrotu niewykorzystanej jej części mogą być określone przez organ stanowiący poprzez wyznaczenie okresu (np. w ciągu 10 dni), w jakim czynności te powinny być wykonane, w powiązaniu z terminem wykorzystania dotacji, przy uwzględnieniu odpowiednich przepisów art. 251 i 252  u.f.p.  Jeśli chodzi o termin zwrotu niekorzystanej części dotacji, to nie może być od dłuższy, niż do 31 stycznia następnego roku, gdy termin wykorzystania dotacji został określony do końca roku budżetowego, natomiast w przypadku kiedy termin jest krótszy niż rok budżetowy, niewykorzystana część dotacji podlega zwrotowi w terminie 15 dni po upływie terminy wyznaczonego do wykorzystania dotacji. W przypadku wykorzystania dotacji niezgodnie z przeznaczeniem lub dotacji pobranych nienależnie lub w nadmiernej wysokości będą̨ miały zastosowanie zasady i terminy ich zwrotu określone w art. 252 u.f.p. Sposób rozliczania udzielonej dotacji jest regulowany przez organ stanowiący w podjętej chwale na podstawie art. 27 ust. 2 u.s. i wobec tego postanowienia umowy w tym zakresie powinny bezpośrednio nawiązywać́ do tych regulacji. Podobnie sposób kontroli wykonywania zleconego zadania musi być unormowany w tej uchwale. Natomiast w umowie powinien być określony tryb kontroli wydatkowania dotacji.

Pojęcie trybu kontroli odnosi się w szczególności do takich elementów postepowania kontrolnego, jak wszczęcie kontroli, przeprowadzanie czynności kontrolnych i ustalenie wyników kontroli. Wobec tego w umowie można określić́ sposób i termin, w jakim kontrolowany zostanie powiadomiony o wszczęciu kontroli, miejsce przeprowadzenia kontroli, jakiego rodzaju dokumenty będą̨ kontrolowane, czy też w jakim terminie i do kogo może podmiot kontrolowany złożyć zastrzeżenia do wyników kontroli.

Rozliczenie dotacji

Rozliczając udzieloną dotację, nie można ograniczyć się do rachunkowego wyliczenia wydatkowanej kwoty i przedstawienia odpowiednich dowodów na poniesione wydatki.  Przy rozliczaniu dotacji istotna jest ocena realizacji celu publicznego, jaki jednostka samorządu terytorialnego zamierzała osiągnąć, udzielając wsparcia finansowego klubowi sportowemu. Dopiero te dwa elementy rozpatrywane łącznie pozwolą̨ ustalić́, czy dotacja została wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem, czy nie istnieje obowiązek jej zwrotu. Dlatego w uchwale organu stanowiącego, odnosząc się̨ do obowiązku rozliczenia dotacji, należy wskazać́, że rozliczenie powinno być́ złożone na piśmie w ustalonym terminie w formie sprawozdania merytoryczno-finansowego wraz z odpowiednimi dokumentami, potwierdzającymi poniesione wydatki ze środków dotacyjnych oraz realizację założonego celu. Unormowanie przyjęte w uchwale powinno zapewnić́ jawność́ rozliczenia dotacji. W tym celu można nałożyć́ obowiązek wywieszenia w j.s.t, w miejscu przeznaczonym na ogłoszenia, bądź́ też umieszczenia na stronie internetowej, sprawozdania z rozliczenia udzielonych dotacji. Organ stanowiący, regulując sposób rozliczania dotacji celowej, musi w tym zakresie działać́ w zgodzie z odpowiednimi przepisami  u.f.p.  dotyczącymi tej kwestii, to jest art. 251 i art. 252.

Nieprawidłowości w uchwałach dotacyjnych

Większość jednostek samorządu terytorialnego korzysta z  delegacji ustanowionej w u.s. i podejmuje w przedmiocie udzielenia dotacji na realizację celów z zakresu sportu. Niestety pojawiają się w nich liczne nieprawidłowe regulacje skutkujące unieważnieniem uchwały w całości lub w części.

Przykładowo, przy podejmowaniu uchwały należy pamiętać m.in. o fakcie, iż promowanie wizerunku gminy nie stanowi realizacji celu publicznego z zakresu sportu, nie wpływa na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego i nie zwiększa dostępności społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez klub. Regulacja w uchwale, przyjmująca za cel ,, promowanie wizerunku miasta jako gminy stwarzającej warunki dla rozwoju sportu” jest sprzeczna z art. 27 i 28 u.s. (Uchwała Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Olsztynie z dnia 15 marca 2012 r., sygn.. 0102-80/12).

Nie można przenosić na organ wykonawczy wyłącznej kompetencji rady gminy, co wynika z upoważniania ustawowego do stanowienia w formie uchwały aktów prawa miejscowego. Nieakceptowanym będzie zatem zapis stanowiąc, że ,,wzór wniosku o udzielenie dotacji oraz wzór sprawozdania z rozliczenia dotacji określi burmistrz w formie zarządzenia’’

Nieprawidłową regulacją jest także sformułowanie ,,rada będzie podejmowała (poza określeniem w uchwale budżetowej ogólnej kwoty na dotacje dla klubów sportowych) odrębną uchwałę (uchwały) o przyznaniu dotacji’’. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu, kwestionując to postanowienie, wskazało, że zakres działania organu stanowiącego musi wynikać z przepisów rangi ustawy (ustawy ustrojowej, bądź ustaw szczególnych), a nie z woli tego organu. Należy pamiętać, ze zarówno ustawa o samorządzie gminnym, jak i ustawa o finansach publicznych, a także ustawa o sporcie nie upoważniają organu stanowiącego j.s.t. do podejmowania odrębnych uchwał o przyznaniu dotacji na zadania z zakresu sportu.

Jednostka samorządu terytorialnego nie jest również uprawniona do zawężania kręgu beneficjentów. Przykładem niedozwolonego postanowienia może być regulacja stanowiąca, że ,,wsparcie finansowe na rozwój sportu mogą uzyskać kluby sportowe, których siedziba mieści się na terenie gminy’’. Powoduje to bowiem wykluczenie z możliwości ubiegania się o dotację kluby sportowe działające na obszarze gminy, ale niemające siedziby na  jej terenie, co jest sprzeczne z art 28 u.s.

Niedopuszczalnym jest również określenie w uchwale, iż wójt gminy ,,w szczególnych uzasadnionych przypadkach przyzna dotacje z pominięciem procedury konkursowej’’, ponieważ powoduje to niedozwoloną uznaniowość w decyzji i ocenie wniosków pod kątem „szczególnie uzasadnionych przypadków”. Przy konstruowaniu treści uchwały należy unikać określeń, które dają duże pole do uznaniowości. Takim określeniem jest zwrot ,,w szczególności’’, który nie powinien byś stosowany m.in. w odniesieniu do kryteriów oceny wniosków (Uchwała Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z dnia 30 września 2020 r., sygn. 23/1005/2020), do dokumentów i informacji, od których udostępnienia uzależnione jest przyznanie dotacji (Uchwała Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie z dnia 13 maja 2020 r., sygn. KI-411/140/20), czy celów, na które mogą być wydatkowane środki pochodzące z dotacji. Przykładowo, w zdaniu ,,dotacje celowe udzielane na podstawie uchwały mogą być przeznaczone w szczególności na zadania wymienione w uchwale’’, zwrot  ,,w szczególności’’ powoduje powstanie otwartego katalogu wydatków, który umożliwia przeznaczanie dotacji na cele niewymienione w uchwale oraz doprowadza do nieuprawnionej dowolności przeznaczania dotacji przez organ wykonawczy.

Przykładem niedozwolonej dowolności działania organów j.s.t. jest określenie w uchwale rady gminy, że „w przypadku stwierdzenia wad formalnych lub innych wad wniosku, wójt gminy wzywa wnioskodawcę do ich usunięcia w terminie 7 dni”, w której zakwestionowano otwarty zwrot „lub innych wad wniosku” (Uchwała Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu z dnia 24 lutego 2016 r., 4/351/2016  )

Przykładem nieprawidłowej regulacją jest również postanowienie o treści: ,,organ wykonawczy zawiera umową dotacyjną według wzoru określonego w załączniku do uchwały’’. Jak wcześniej wspomniano, zawarcie umowy i w konsekwencji kształtowanie jej treści, przy uwzględnieniu postanowień art. 221 ust. 3 u.f.p., należy  do kompetencji organu wykonawczego gminy jako organu zobowiązanego do wykonywania budżetu gminy i uchwał rady.  Organ stanowiący jest jedynie uprawniony do określenia sposobu rozliczania dotacji, a organ wykonawczy do doprecyzowania postanowień umowy.

Adw. Jan Łukomski

Oliwia Cieślak

W przypadku chęci skorzystania z naszego doradztwa przy wyborze formy opodatkowania zapraszamy do kontaktu z Kancelarią:

– e-mail: sekretariat@lukomski-niklewicz.pl

– tel. +48 604 430 051

ULGA PODATKOWA DLA SPONSORÓW SPORTU

Ostatnio sporo kontrowersji wywołały decyzje kadrowe podejmowane w niektórych klubach piłkarskich na finiszu rozgrywek. Najgłośniejsze historie dotyczą dwóch klubów – Zagłębia Sosnowiec oraz Polonii Środa Wielkopolska. Ich działaczom zarzuca się, że próbują uzyskać środki z wprowadzonego przez PZPN systemu Pro Junior, wprowadzając do gry w ostatnich kolejkach sezonu zawodników, którzy w zwyczajnych okolicznościach nie mieliby szans na grę. Czy zarzuty te są słuszne? W tym artykule spróbujemy je poddać ocenie prawnej.

Pro Junior System – czym jest i jakie są jego zasady?

W najbardziej ogólnym opisie Pro Junior System jest programem nagród finansowych dla klubów piłkarskich, które desygnują do gry w rozgrywkach seniorskich jak największą liczbę młodych zawodników. Jego ramy prawne zostały ustanowione w uchwale nr V/94 z dnia 24 maja 2016 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej w sprawie przyjęcia regulaminu programu Pro Junior System na sezon 2016/2017 i następne.

Zgodnie z przepisami uchwały nr V/95, celem programu jest promowanie i wspieranie jakości szkolenia w klubach od Ekstraklasy do III ligi, poprzez finansowe premiowanie występów w rozgrywkach seniorów młodzieżowców, a w szczególności wychowanków. W ramach programu przyznawane są klubom punkty za rozegrane w oficjalnych meczach rozgrywek mistrzowskich oraz reprezentacyjnych minuty zawodników, którzy spełniają określone w uchwale kryteria. Po zakończeniu sezonu kluby, które mają największą liczbę punktów otrzymują od PZPN nagrody finansowe.

Dwiema podstawowymi kategoriami zawodników, którymi operuje uchwała nr V/95 są młodzieżowiec oraz wychowanek. W myśl uchwały młodzieżowcem jest zawodnik posiadający obywatelstwo polskie, który w roku kalendarzowym, w którym następuje zakończenie sezonu rozgrywkowego kończy 21 rok życia, a także zawodnicy młodsi. Natomiast wychowanek to młodzieżowiec, który jest zarejestrowany w klubie (z możliwymi przerwami w rejestracji) przez okres trzech pełnych sezonów lub przez 36 kolejnych miesięcy pomiędzy 12 i 21 rokiem życia. Podstawowym kryterium oceny wykorzystania przez dany klub młodzieżowców i wychowanków w danym sezonie, za które klub otrzymuje punkty w klasyfikacji, stanowią minuty rozegrane przez takiego zawodnika w ramach oficjalnych rozgrywek mistrzowskich Ekstraklasy, I ligi, II ligi i III ligi. Innymi słowy, im więcej dany zawodnik nazbiera minut w meczach swojej drużyny w oficjalnych rozgrywkach ligowych, tym więcej jego klub uzyska punktów w końcowej klasyfikacji.

Jednakże, żeby danego zawodnika w ogóle uwzględniać w takim zestawieniu, musi on rozegrać pewną minimalną (różną w zależności od klasy rozgrywkowej) liczbę minut w całym sezonie, a także wystąpić w pewnej minimalnej liczbie meczów. Przykładowo, żeby danego młodzieżowca lub wychowanka (za minuty uzbierane przez wychowanków klub otrzymuje więcej punktów, niż w przypadku pozostałych młodzieżowców) z klubu występującego w I lidze uwzględniać w końcowej klasyfikacji, musi on rozegrać co najmniej 450 minut i jednocześnie wystąpić w co najmniej 10 meczach.

Łączna pula nagród przewidziana za sezon 2021/2022 wynosi 28.000.000,00 zł. Pieniądze te są rozdzielane pomiędzy poszczególne klasy rozgrywkowe. Na kluby Ekstraklasy przypada kwota 10.000.000,00 zł, na kluby I ligi kwota 9.000.000,00 zł, na kluby z II ligi kwota 5.000.000,00 zł, a na kluby III-ligowe kwota 4.000.000,00 zł.

Teoretycznie wszystkie kluby z danej klasy rozgrywkowej mogą partycypować w nagrodach z Pro Junior System – stosownie do liczby minut rozgrywanych przez ich młodzieżowców lub wychowanków (im więcej minut, tym wyższa nagroda) – jednakże największe środki otrzymują zawsze kluby z miejsc 1-7 w ostatecznej tabeli.

Przykładowo, w I lidze zwycięzca klasyfikacji otrzymuje 1.600.000,00 zł, a każdy kolejny klub o 200-300 tysięcy złotych mniej. Zespół, które zajmuje 7. miejsce w klasyfikacji otrzymuje 200.000,00 zł brutto.

W III lidze środki są niższe, ale też zespołów uczestniczących w programie jest więcej (w III lidze drużyny rywalizują w czterech grupach). Co istotne, premiowane są wyłącznie kluby, które w poszczególnych grupach będą zajmować w klasyfikacji PJS miejsca od 1 do 4. Zwycięzca klasyfikacji w danej grupie otrzyma 400.000,00 zł, a następnie o odpowiednio 100.000,00 zł mniej każdy kolejny klub. Pieniądze te są zdecydowanie niższe niż wyższych klasach rozgrywkowych, ale dla III-ligowych klubów mogą stanowić bardzo poważne uzupełnienie budżetu.

Casus Zagłębia Sosnowiec

Według doniesień medialnych (źródło: https://sport.tvp.pl/60087358/i-liga-zenujaca-zagrywka-zaglebia-sosnowiec-wystawia-kontuzjowanego-zeby-dostac-pieniadze), trener Zagłębia Sosnowiec w meczu z Sandecją Nowy Sącz desygnował do gry 19-letniego Kacpra Smolenia. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że zawodnik ten jest w trakcie leczenia poważnej kontuzji zerwania więzadeł krzyżowych. Jego stan zdrowia nie pozwala na występowania w meczach piłkarskich, w związku z czym trener Sosnowiczan zdjął go z boiska już po 16 sekundach. Dlaczego zatem w ogóle desygnował zawodnika do gry? Otóż Kacper Smoleń wystąpił w sezonie 2021/2022 w I lidze w siedmiu meczach. Jak już zostało wcześniej wspomniane limit, od którego minuty danego zawodnika w I lidze liczy się w klasyfikacji PJS to co najmniej 10 meczów oraz 450 minut. Wymaganą liczbę minut zawodnik osiągnął, ale liczbę meczów nie. Dlatego klub starał się zrobić wszystko, żeby zawodnik ten limit osiągnął. Skąd wiadomo, że klub celowo podejmował takie działania? Z konferencji prasowej, na której jego trener przyznał, że była to świadoma decyzja klubu. Aczkolwiek, należy zaznaczyć, że w dwóch ostatnich meczach pierwszoligowych rozgrywek zawodnik Smoleń już się na boisku nie pojawił.

Casus Polonii Środa Wielkopolska

Polonia Środa Wlkp. nadal walczy w rozgrywkach III ligi grupy 2. Do rozegrania pozostały jej jeszcze dwie kolejki. Klubowi nie grozi relegacja, a zarazem nie ma już szans na awans do II ligi. W kilku ostatnich kolejkach w średzkim zespole bardzo chętnie korzystano z zawodników młodzieżowych. Trener Polonii przyznał, że celem klubu było jak najszybsze zapewnienie sobie utrzymania, również po to by następnie móc desygnować do gry młodszych zawodników i zdobywać punkty w klasyfikacji Pro Junior System (źródło: https://wlkp24.info/burza-po-meczu-jarota-polonia-sroda-powinien-stracic-ten-mandat/). Rzeczywiście takie działanie przynosi efekty, gdyż po 32 ligowych kolejkach Polonia Środa Wlkp. zajmuje w klasyfikacji w swojej grupie pierwsze miejsce (https://www.laczynaspilka.pl/pro-junior-system?league=5aeaceaa-680d-4164-b0b6-f5f2be4add94&tableType=1&season=2021%2F2022&group=d2f7ba55-a10e-44bd-8c58-d4b0698a03cb). Należy zauważyć, że średzianie zaliczyli w tym czasie dwie bardzo wysokie ligowe porażki, aczkolwiek ich rywalami byli lider oraz wicelider grupy 2.

Jak ocenić postępowanie obu zespołów i jakich użyć do tego kryteriów? Przede wszystkim należy odwołać się do postanowień uchwały Zarządu PZPN nr  V/95, w której zostały określone cele programu. W przepisach uchwały wyraźnie wskazano, że celem PJS jest „promowanie i wspieranie jakości szkolenia w klubach Ekstraklasy, I ligi, II ligi i III ligi poprzez premiowanie występów młodzieżowców, a w szczególności wychowanków, w rozgrywkach seniorów”. Należy tutaj zwrócić uwagę na narzędzie, które zostało określone w uchwale, jako stosowane do promocji szkolenia w klubach, czyli premiowanie występów młodzieżowców w rozgrywkach seniorów. Pro Junior System stawia zatem przed klubami oczekiwanie, że będą one częściej wystawiać do gry zawodników młodzieżowych. Jeżeli pomiędzy przydatnością do gry zawodników młodzieżowych i zawodników starszych nie byłoby żadnej różnicy, wówczas stosowanie tego programu nie byłoby potrzebne. U jego źródeł tkwi założenie, że potrzebna jest zachęta finansowa do tego, by kluby chętniej stawiały na młodzieżowców. Polonia Środa Wlkp. również w trzech poprzednich sezonach dwukrotnie zajmowała w klasyfikacji PJS miejsca premiowane nagrodą finansową. W tym sezonie aż dziewięciu jej zawodników ma więcej rozegranych meczów niż wymaga tego limit (tj. więcej niż 5), a w czterech przypadkach zawodnicy ci rozegrali 10 meczów lub więcej (w tym 20, 21 i 30 meczów). Trudno zatem mówić, że możemy tutaj mieć do czynienia z próbą „wyłudzenia” środków z programu PJS lub jego nadużywaniem, a nie z promocją młodzieżowców.

Diametralnie inna jest sytuacja związana z wystawieniem do gry zawodnika mającego kontuzję. Pomijając aspekt narażenia gracza na poważniejszy uraz, działanie takie w żaden sposób nie przyczynia się do „promowania i wspierania jakości szkolenia”. Przede wszystkim jest oczywistym, że żadnych korzyści szkoleniowych nie odniesie sam zawodnik, który z poważną kontuzją wejdzie na boisko na kilkanaście sekund.

Czy w odniesieniu do PJS można mówić o nadużywaniu prawa?

Pojawia się pytanie o to jak podchodzić do sytuacji, w których kluby próbują uzyskać jak najwyższe miejsce w klasyfikacji Pro Junior System podejmując działania, które nie tylko nie realizują celów uchwały Zarządu PZPN nr V/95, ale w ogóle nie są podejmowane po to, by cele te były realizowane. Na wstępie należy zwrócić uwagę, że należy bardzo ostrożnie podchodzić do oceny tego, czy dany klub wystawia do gry młodzieżowców wyłącznie po to by uzyskać od PZPN nagrodę pieniężną i jednocześnie, że takie działanie nie realizuje celów programu PJS. Ocena taka bardzo często będzie miała arbitralny charakter. Nie można mieć przy tym wątpliwości, że nadużyciem programu będzie wystawianie do gry zawodników kontuzjowanych. Jak zostało już wcześniej wspomniane, przede wszystkim sam kontuzjowany zawodnik nie odniesie jakiejkolwiek korzyści szkoleniowej ze swojego „występu”.

Co można zrobić w sytuacji, gdy jakiś klub nadużywa systemu premiowego ustanowionego w uchwale nr V/95? Prawo cywilne operuje pojęciem nadużycia prawa. Zgodnie z art. 5 kodeksu cywilnego, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Dalej kodeks stanowi, że takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Uczestnictwo w programie Pro Junior System, a następnie uzyskanie prawa do otrzymania nagrody można traktować w kategorii uprawnień. Zarazem, czynienie z prawa do otrzymania nagrody pieniężnej z programu PJS w określonych sytuacjach, np. uzyskania punktów poprzez desygnowanie do gry zawodników kontuzjowanych, należałoby uznać zarówno za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (byłoby to sprzeczne z duchem sportowej rywalizacji), jak i z przeznaczeniem – celem programu. Wydaje się, że w takiej sytuacji Zarząd PZPN mógłby skorzystać ze swoich kompetencji interpretacyjnych oraz wykonawczych i podjąć uchwałę o odjęciu klubowi tych punktów uzyskanych przez młodzieżowca, które zostały zdobyte w sposób jawnie sprzeczny z celami programu oraz zasadami etycznymi.

Fotografia w nagłówku: https://www.laczynaspilka.pl/

KONSEKWENCJE UCZESTNICTWA W MECZACH LUB TRENINGACH DRUŻYNY SPORTOWEJ ZAWODNIKA ZARAŻONEGO KORONAWIRUSEM

Z początkiem roku 2022 rozszerzeniu uległ zakres ulg podatkowych przewidzianych dla podatników PIT i CIT. Zgodnie z nowym przepisami, tj. art. 26ha ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PDOF) podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą może odliczyć od podstawy obliczania podatku kwotę stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność:

1. sportową,
2. wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę,
3. kulturalną w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Analogicznie, uprawnienia przysługujące w ramach tzw. ulgi sponsoringowej przysługują również podatnikowi CIT, który zgodnie z art. 18ee ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT) może z niej skorzystać przy uzyskaniu przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych. Ważne jednak, aby kwota odliczenia nie przekroczyła kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z pozarolniczej działalności gospodarczej (PIT) lub kwoty dochodu z przychodów innych niż te z zysków kapitałowych (CIT).

Oznacza to, że oprócz zaliczenia poniesionych kosztów w 100% do kosztów uzyskania przychodu, przedsiębiorcy uzyskali możliwość dodatkowego odliczenia od podstawy opodatkowania 50% poniesionych kosztów, więc łącznie w podatku dochodowym przedsiębiorca rozliczy 150% poniesionych kosztów. Przykładowo, przedsiębiorca, który współpracuje z klubem sportowym niedziałającym dla osiągnięcia zysku w zamian za reklamę i przeznacza na jego działalność 20 tys. zł, opłacając liniowy podatek dochodowy od osób fizycznych według 19% stawki w podatku dochodowym zyskuje 3.800 zł z uwagi na zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów oraz dodatkowo 1.900 zł, z tytułu odliczenia od podstawy opodatkowania 50% poniesionego kosztu, tj. 10 tys. zł Łącznie przedsiębiorca obniża swój podatek o 5.700 zł.

W zakresie kosztów poniesionych na działalność sportową, ustawodawca ogranicza się do wskazania, że chodzi o koszty poniesione na finansowanie klubów sportowych niedziałających dla osiągnięcia zysku (poprzez odwołanie do art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie), stypendiów sportowych oraz imprez sportowych, niebędących jednocześnie imprezami masowymi. Co istotne, kluby niedziałające w celu osiągnięcia zysku mogą jednocześnie być klubami prowadzącymi działalność gospodarczą. W zakresie finansowania klubów sportowych (poprzez odwołanie do art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie) za koszty będą uznawane wyłącznie wydatki ponoszone na:

1) realizację programów szkolenia sportowego,

2) zakup sprzętu sportowego,

3) pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,

4) pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego,

5) sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej

– jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.

Należy mieć jednak na uwadze, że wskazane powyżej koszty podlegają odliczeniu, tylko jeżeli nie zostały podatnikowi wcześniej zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały wcześniej odliczone od dochodu. Jeżeli spełniono te warunki, wówczas podatnik może dokonać stosownego odliczenia w zeznaniu rocznym za rok podatkowy w którym poniesiono koszty.

O ile w teorii, w zakresie finansowania działalności sportowej, nowe przepisy nie wydają się nader skomplikowane, o tyle w praktyce pojawia się pytanie, czy aby na pewno wszystkie wydatki poniesione na sponsorowanie klubów sportowych podlegają odliczeniu w myśl nowowprowadzonych regulacji? Zarówno art. 26ha ustawy o PDOF, jak i art. 18 ustawy o CIT wskazują, że odliczeniu podlega kwota stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów. Natomiast zgodnie z zarówno art. 23 ust. 1 pkt. 11) ustawy o PDOF, jak i art. 16 ust. 1 pkt. 14) ustawy o CIT, co do zasady nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn. Tym samym, wydaje się, że finansowanie sportu, które objęte jest dodatkową pięćdziesięcioprocentową ulgą podatkową powinno odbywać się w ramach świadczenia wzajemnego, a więc takiego, w którym każda ze stron wykonuje świadczenie na rzecz drugiej strony.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2004 r., sygn. akt.: VI ACa 709/03 „umowa sponsoringu jako umowa nienazwana przewiduje m.in. zobowiązanie się sponsora do finansowania lub współfinansowania działalności zamierzonej lub realizowanej już przez sponsorowanego, natomiast sponsorowany zobowiązuje się do poinformowania opinii publicznej o finansowaniu lub współfinansowaniu wyżej wymienionej działalności przez sponsora poprzez popularyzowanie oznaczenia indywidualizującego sponsora w obrocie w trakcie tego przedsięwzięcia.”.

Przykładem świadczeń z takiej umowy będzie np. sytuacja, gdy przedsiębiorca sponsoruje klub piłkarski w zamian za umieszczenie jego logo na koszulkach zawodników lub na bandach reklamowych. O wzajemności świadczenia nie będzie zatem mowy w sytuacji, gdy relacja pomiędzy przedsiębiorcą a klubem ograniczy się tylko do darowania pieniędzy przez tego pierwszego, na rzecz drugiego.

Przyjmując zatem powyższe ustalenia, należy stwierdzić, że ulga sponsoringowa nie znajdzie zastosowania w przypadku sponsoringu polegającego na wykonaniu przez przedsiębiorcę jednostronnego świadczenia (darowizny) na rzecz klubu sportowego, albowiem brak w takim przypadku stosunku wzajemności. Co innego, gdy w zamian za sponsoring klub świadczy określone usługi na rzecz przedsiębiorcy. Wówczas możliwe będzie skorzystanie z ulgi sponsoringowej, oczywiście pod warunkiem, że świadczenie wykonano na podstawie umowy zawartej z klubem sportowym niedziałającym dla osiągniecia zysku, a także, że środki finansowe zostają przekazane na ściśle określone cele.

Bardzo ważne jest zatem, żeby sporządzić umowę sponsorską precyzyjnie określającą cel wydatków, które mogą być finansowane ze środków przekazanych przez sponsora, a także – w interesie sponsora – aby określić mechanizm kontrolowania przez sponsora wydatkowania przekazanych przez niego środków (ich transparentności). W innym wypadku możliwość skorzystania z ulgi może być przez urząd skarbowy kwestionowana.

Autor: adw. Jan Łukomski, apl. adw. Konrad Stężycki

PRAWNE ASPEKTY OCHRONY INTERESÓW KLUBU SPORTOWEGO W UMOWIE SPONSORSKIEJ, CZĘŚĆ II

Sporty jeździeckie z każdym rokiem zyskują na popularności. Dyscyplina, która jeszcze nie tak dawno zarezerwowana była wyłącznie dla elit, dziś otwiera swoje podwoje przed osobami pragnącymi podziwiać świat z końskiego grzbietu. Oznacza to m.in., że z każdym kolejnym rokiem stopniowemu upowszechnieniu ulegają czynności związane z obrotem końmi. To z kolei powoduje, że coraz częściej na sądowych salach rozpatrywane są sprawy z zakresu sporów wynikłych pomiędzy stronami umowy, której istotą jest sprzedaż konia. Dzieje się tak ze względu na wciąż obowiązującą niszowość tzw. prawa jeździeckiego i wynikającą z tego niewielką świadomość prawną jeźdźców, trenerów i właścicieli koni w kwestii prawidłowego konstruowania umowy sprzedaży konia, tak aby w pełni zabezpieczyć swoje interesy. (więcej…)

Kiedy piłkarz może jednostronnie rozwiązać kontrakt z winy klubu z powodu zaległości w zapłacie wynagrodzenia? Aktualne przepisy PZPN

Do dnia 29 czerwca 2021 r. zawodnicy byli uprawnieni do złożenia klubowi jednostronnego oświadczenia o rozwiązaniu kontraktu z winy klubu w przypadku zalegania z wypłatą wynagrodzenia przez klub za łączny okres czterech miesięcy. Takie rozwiązanie zostało wprowadzone uchwałą Komisji ds. Nagłych PZPN z dnia 8 kwietnia 2020 r. w związku z trwającą pandemią COVID-19 i miało na celu zapewnienie stabilności kontraktowej przy jednoczesnym uwzględnieniu potencjalnie trudniejszej sytuacji ekonomicznej klubu. Oznaczało to, że kluby mogły nie płacić zawodnikom wynagrodzeń przez okres dwukrotnie dłuższy niż poprzednio, bez ryzyka konsekwencji w postaci rozwiązania kontraktu z ich winy.

Zmiana przepisów

Jednakże, w związku z faktem, że wznowiono rozgrywki piłkarskie, a kibice powrócili na trybuny, zdecydowano się przywrócić wcześniej obowiązujące przepisy, czyli prawo do rozwiązania kontraktu  w przypadku dwumiesięcznej zaległości.

Dlatego w dniu 29 czerwca 2021 r. Komisja ds. Nagłych PZPN podjęła uchwałę nr 19/2021 zmieniającą treść uchwały nr III/54 z dnia 27 marca 2015 roku Zarządu PZPN („Minimalne Wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej”), przywracając zawodnikom możliwość jednostronnego rozwiązania kontraktu z winy klubu w przypadku zalegania przez klub z zapłatą wynagrodzenia za łączny okres dwóch miesięcy. Dodatkowo należy oczywiście spełnić również inne warunki formalne – wyznaczyć klubowi dodatkowy czternastodniowy termin do zapłaty oraz poinformować w odpowiedniej formie klub oraz organ prowadzący rozgrywki o skorzystaniu z prawa do rozwiązania kontraktu (bez spełnienia wymienionych warunków rozwiązanie kontraktu byłoby bezskuteczne). Powyższa uchwała weszła w życie i zaczęła obowiązywać wraz z dniem jej podjęcia, a zatem zawodnicy mogą skorzystać z prawa do jednostronnego rozwiązania kontraktu w przypadku dwumiesięcznej zaległości w zapłacie, poczynając od sezonu 2021/2022.

Obowiązek zapłaty

Realizacja obowiązku zapłaty zawodnikom wynagrodzenia jest obecnie gwarantowana na kilka sposobów. Po pierwsze, w przypadku zaistnienia zaległości zawodnik jest uprawniony do rozwiązania kontraktu z winy klubu. Po drugie, jeżeli dojdzie do rozwiązania kontraktu to zawodnik będzie uprawniony do żądania od klubu zapłaty odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie kontraktu (i oczywiście zapłaty zaległego wynagrodzenia), którego może dochodzić przed Piłkarskim Sądem Polubownym przy PZPN. Po trzecie, jeżeli klub bezpodstawnie nie realizuje wobec zawodnika swoich zobowiązań finansowych, wówczas na klub mogą zostać nałożone sankcje dyscyplinarne.

Uchwałę  nr III/54 z dnia 27 marca 2015 roku Zarządu PZPN („Minimalne Wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej”) w jej aktualnym brzmieniu – uchwalonym w dniu 29 czerwca 2021 roku – mogą Państwo znaleźć pod poniższym linkiem: Uchwała_III.54_z_27.03.2015_-_Minimalne_wymagania_kontraktowe

Autor: Jan Łukomski

Fotografia w nagłówku oraz uchwała: Polski Związek Piłki Nożnej

PRAWNE ASPEKTY OCHRONY INTERESÓW KLUBU SPORTOWEGO W UMOWIE SPONSORSKIEJ, CZĘŚĆ I

Polski Związek Piłki Nożnej wprowadził progresywne przepisy chroniąc zawodniczki w okresie ciąży oraz macierzyństwa.

Przepisy rozmaitych związków sportowych lub lig zawodowych w sportach zespołowych często regulują sytuacje, w których zawodnicy nie są w stanie – czasowo lub permanentnie – realizować swoich obowiązków kontraktowych z powodu kontuzji lub choroby. Nie jest to (niestety) absolutna norma, lecz w wielu sportach przepisy chronią zawodników przed nieuzasadnionym obniżeniem ich wynagrodzeń lub wypowiedzeniem przez kluby kontraktów. Materią, której dotychczas nie regulowano w przepisach sportowych był temat ciąż i macierzyństwa sportsmenek. Pomimo tego, że najpopularniejsze sporty zespołowe, w których uczestniczą drużyny kobiece to koszykówka oraz – przede wszystkim – piłka siatkowa, to pierwszym związkiem, który zdecydował się stworzyć przepisy chroniące kobiety – zawodniczki w okresie ciąży oraz macierzyństwa jest Polski Związek Piłki Nożnej. Jest to z jednej strony spowodowane faktem, że kobieca piłka nożna szybko zyskuje popularność, a także znaczną uwagę mediów, sponsorów oraz związków piłki nożnej. Po drugie, w piłce nożnej silną pozycję mają związki zawodowe piłkarzy i piłkarek), które na szczeblu międzynarodowym (FIFPro) są w stanie przekonać piłkarskich prawodawców (FIFA) do wprowadzania regulacji chroniącej prawa zawodników. Przepisy PZPN stanowią zatem implementację przepisów międzynarodowej federacji piłki nożnej w tym zakresie, podlinkowanych poniżej. (więcej…)

KTO MA PRAWO DO UDZIELENIA LICENCJI DEWELOPEROWI GRY? CASUS SPORU ZLATANA IBRAHIMOVIĆIA, EA SPORTS I FIFPRO

Dyskusja nad prawami do wizerunku sportowców rozgorzała, gdy światowa gwiazda piłki nożnej Zlatan Ibrahimović, opublikował na swoim Twitterze wpis zarzucający Electronic Arts (EA) wykorzystanie w grze FIFA 21 wizerunku piłkarza bez jego zgody. Ibrahimović podniósł, iż nie wie na jakiej podstawie EA rozporządza jego wizerunkiem, i że z pewnością nie przekazał żadnych takich praw Międzynarodowej Federacji Piłkarzy Zawodowych (FIFPro). (więcej…)